Αφορμή για τα λίγα λόγια που θα σας αναφέρω σήμερα ήταν η χθεσινή μας βόλτα στο βουνό.
Βρέθηκα με ανθρώπους που έχουν πάνω από 20 χρόνια εμπειρίας στο χώρο του enduro και καμιά
300 χιλιάδες χλμ στο χώμα, τους έβλεπα να αναπολούν το παρελθόν και όσα ζήσανε
να μου περιγράφουν της τότε βόλτες τους με κάθε λεπτομέρεια και να γελάνε σαν μικρά παιδιά.
Η ενασχόληση μου με το enduro ήρθε στης αρχές του 2008 δεν έχω την εμπειρία των παραπάνω
ούτε τις τόσες ατελείωτες στιγμές τους. Είχα αναφέρει λοιπόν και σε παλαιότερη
ανάρτηση είναι όμορφο να μοιράζεσαι καταστάσεις δύσκολες η ευχάριστες με άτομα που
έχουν κοινό παρονομαστή και εκεί θέλω να καταλήξω. Με στενοχωρεί που πλέων δεν βλέπω
κόσμο στο βουνό άτομα που κάναμε μαζί τις πρώτες βόλτες, φίλους που ζήσαμε αμέτρητες στιγμές
οδήγησης και άλλους που απλά κάναν το κέφι τους δεν έχει σημασία, ας μην τα ρίχνουμε όλα στην
οικονομική μας κατάσταση ξέρουμε πολύ καλά πως μια Κυριακάτικη βόλτα κοστίζει όσο το 1/3 από
ένα Σαββατόβραδο η μια έξοδο μας δεν είναι αυτό το θέμα. Τι γίνετε τελικά είναι δύσκολο το
enduro,έχουν βαρεθεί,είναι τόσο εγωιστές που πίστεψαν θα περάσουν τον Cervantes #25 μπορεί
και ναι δεν ξέρουμε..; Το θέμα είναι πως αυτό που κάνουμε παιδιά το κάνουμε γιατί μας αρέσει
δεν προσπαθούμε να αποδείξουμε τίποτα παρά μόνο σε εμάς τους ίδιους όποιος και να είναι ο στόχος μας. Πάντα θα υπάρχει ο καλύτερος από μας αν δεν υπήρχε θα ζούσαμε σε μια μετριότητα δεν θα βλέπαμε παραπέρα δεν θα δοκιμάζαμε δεν θα προσπαθούσαμε. Έλπιζω μέσα από αυτές της λίγες
λέξεις να μήν κρύβεται ο "αλέξης" και να προσπαθήσουμε όλοι να κρατήσουμε ζωντανή την ιστορία που μας δίδαξαν οι κύριοι Στάθης Ζούχας, Δημήτρης Γκοτζίνης, Βασίλης Σακελαρόπουλος, Άρης Κόπανος ο Κυρ Πανάγος και άλλοι πολλοί που δεν είχα την τύχη η ευκαιρία να του γνωρίσω..
 |
| Πήλιο |
